Op een koude winteravond lag puppy in bed.

Hij was eigenlijk heel ongelukkig, want hij was geadopteerd en hij had zijn ouders nooit gekend. Zachtjes lag hij te snikken.

Hij dacht aan zijn echte ouders.

Hij hield ook van zijn adoptiemoeder maar toch het was anders.

Het was gewoon raar om met het idee te leven dat vos (zijn adoptiemoeder) niet zijn echte moeder was.

Vos kwam kijken wat er aan de hand was.

Vos vroeg aan puppy ‘Wat is er aan de hand?’

Puppy riep tegen vos ‘Ga weg, ik kan heus wel voor mezelf zorgen hoor! ‘

Vos riep geschrokken maar begrijpend weg.

De volgende dag wist puppy het zeker: hij wou naar zijn echte ouders toe.

Hij liep naar vos toe en zei: ‘Vos kan ik even met je praten? ‘

‘Ja hoor,’zei vos. Ze gingen bij de open haard zitten.

‘Nou’ zei puppy ‘Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen maar ik wil naar mijn echte toe.’ Vos schrok er wel een beetje van maar begreep het wel.

‘Mag het? ‘ vroeg puppy.

‘Nou als je het zeker weet vind ik het goed.’

‘Bedankt vos’ zei puppy.

‘Maar waar wonen mijn ouders dan’

‘Wil je alleen naar je ouders toe of moet ik met je mee?’ Vroeg vos.

‘Ik wil alleen, want ik kan heel goed voor mezelf zorgen hoor,’ zei puppy.

‘Dan geef ik je een kaart mee, want anders weet je niet waar je moet zijn,’ zei vos.

Een paar uur later ging puppy op pad.

Hij had eten en slaapspullen bij zich.

Na een paar dagen lopen kwam hij een hert tegen.

Het hert zei: ‘Hallo kleintje wat doe jij hier zo alleen in het bos’.

‘Ik zoek mijn echte ouders’.

En zo vertelde hij het hele verhaal aan het hert.

‘O, moet ik mee helpen zoeken? ‘ vroeg hert.

‘Nee hoor, dat hoeft niet.’zei puppy.

Toen puppy weer vertrok dacht het hert bij zichzelf; hij kan goed voor zichzelf zorgen.

Na een paar dagen dacht puppy: Weet je, ik heb helemaal geen behoefte meer aan mijn ouders, ik kan best voor mezelf zorgen.

En zo bouwde puppy een hut maakte een vuurtje en begon een eigen leven.

Uiteindelijk ontmoette hij ook een vrouwtjeshond en ze gingen trouwen en ze kregen samen 2 kinderen.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

Einde

Moraal: Hij zal op de hei niet lammeren.

Geschreven door Marije.

Getekend door Meike.